یادم آمد آن حِکایَت کان فَقیر
روز و شب می‌کرد اَفْغان و نَفیر

وَزْ خدا می‌خواست روزیِّ حَلال
بی شِکار و رَنْج و کَسْب و اِنْتِقال

پیش ازین گفتیم بَعضی حالِ او
لیکْ تَعْویق آمد و شُد پنج‌تو

هم بِگوییمَش کجا خواهد گُریخت؟
چون زِابرِ فَضْلِ حَقْ حِکْمَت بِریخت

صاحِبِ گاوش بِدید و گفت هین
ای به ظُلْمَت گاوِ من گشته رَهین

هین چراکُشتی بگو گاوِ مرا؟
اَبْلهِ طَرّار اِنْصاف اَنْدَرا

گفت من روزی زِ حَقْ می‌خواستم
قِبْله را از لابِه می‌آراستم

آن دُعایِ کُهنه‌ام شُد مُسْتَجاب
روزیِ من بود کُشتَم نَکْ جواب

او زِ خشم آمد گَریبانَش گرفت
چند مُشتی زد به رویش ناشِکِفت

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir