۱۶۸ بار خوانده شده

شمارهٔ ۵۶ - در تاریخ تدوین چهارمین دیوان خود فرموده است

هزار و یکصد و پنجاه و پنج هجری بود
که گشت نسخه ی دیوان چارمین سپری

قصیده و غزل و قطعه و رباعی آن
دوصد فزون ز هزار است و سی چو بر شمری

هنر به ماشطهٔ خامه ام کند نازش
که لیلی عرب آراست در لباس دری

دعای رحمت، از آیندگان امیدم هست
که جاده ایست بسیط زمان و ما گذری

شگفت نیست، گر آلوده است دامن ما
که دیده اشک فشان است و اشک ما جگری
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۵۵ - به یکی از بزرگان نوشته است
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.