۱۳۹ بار خوانده شده

شمارهٔ ۱۷

خوش آنکه غازه گر آیم رخ فرنگ تو را
زخون دیده فروزم، چراغ رنگ تو را

دلیل مقصد آوارگان عشق منم
نشان بوسه گذارم، دهان تنگ تو را

شکستت ای چمن آرای آرزو مرساد
که مومیایی دل کرده اند، سنگ تو را
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.