هوش مصنوعی:
شاعر در این ابیات با استفاده از تصاویر زیبا و استعاره‌های لطیف، عشق و ارادت خود را به معشوق بیان می‌کند. او از یاسمین، گل، خرقه و پشم به عنوان نمادهایی برای نشان دادن دلبستگی و تأثیرپذیری از معشوق استفاده می‌کند. همچنین، به نظر می‌رسد که شاعر به نوعی زاهد و عارف را نیز خطاب قرار داده و از تأثیرات معنوی معشوق سخن می‌گوید.
رده سنی:
16+
متن دارای مضامین عرفانی و عاشقانه است که درک آن‌ها ممکن است برای مخاطبان کم‌سن‌وسال دشوار باشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد.
شمارهٔ ۲۰
یاسمین بنده شود چاک گریبان تو را
برگ گل جزیه دهد، شقّهٔ دامان تو را
زاهد، این خرقه به دوشم خنکیهای تو داد
کرد پشمیهٔ من، فکر زمستان تو را
برگ گل جزیه دهد، شقّهٔ دامان تو را
زاهد، این خرقه به دوشم خنکیهای تو داد
کرد پشمیهٔ من، فکر زمستان تو را
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
