سوره فتح دعای نصر دعای توسل

خلاصه و رده بندی سنی

هوش مصنوعی: مرد جوانی از موسی درخواست می‌کند تا زبان حیوانات را به او بیاموزد تا از آن‌ها عبرت بگیرد. موسی او را از این درخواست منع می‌کند و به او توصیه می‌کند که عبرت و بیداری را از خداوند طلب کند، نه از زبان حیوانات. مرد جوان اصرار می‌کند و موسی از خداوند راهنمایی می‌خواهد. خداوند به موسی می‌گوید که به مرد جوان زبان حیوانات را بیاموزد، اما موسی نگران است که این آموزش ممکن است به ضرر مرد جوان تمام شود. در نهایت، موسی به این نتیجه می‌رسد که عجز و فقر بهتر از قدرت و غنا است، زیرا این‌ها انسان را از بلای نفس و آرزوهای بیهوده حفظ می‌کنند.

رده سنی: 15+ این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی است که درک آن‌ها نیاز به بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد. همچنین، استفاده از زبان شعر و استعاره‌های پیچیده ممکن است برای خوانندگان جوان‌تر دشوار باشد.

گفت موسیٰ را یکی مرد جوان
که بیاموزم زبان جانوران

تا بود کز بانگ حیوانات و دد
عبرتی حاصل کنم در دین خود

چون زبان‌های بنی آدم همه
در پی آب است و نان و دمدمه

بوک حیوانات را دردی دگر
باشد از تدبیر هنگام گذر

گفت موسیٰ رو گذر کن زین هوس
کین خطر دارد بسی در پیش و پس

عبرت و بیداری از یزدان طلب
نز کتاب و از مقال و حرف و لب

گرم‌تر شد مرد زان منعش که کرد
گرم‌تر گردد همی از منع مرد

گفت ای موسیٰ چو نور تو بتافت
هر چه چیزی بود چیزی از تو یافت

مر مرا محروم کردن زین مراد
لایق لطفت نباشد ای جواد

این زمان قایم مقام حق تویی
یأس باشد گر مرا مانع شوی

گفت موسی یا رب این مرد سلیم
سخره کرده ستش مگر دیو رجیم؟

گر بیاموزم زیان‌کارش بود
ور نیاموزم دلش بد می‌شود

گفت ای موسیٰ بیاموزش که ما
رد نکردیم از کرم هرگز دعا

گفت یا رب او پشیمانی خورد
دست خاید جامه‌ها را بر درد

نیست قدرت هر کسی را سازوار
عجز بهتر مایهٔ پرهیزگار

فقر ازین رو فخر آمد جاودان
که به تقویٰ ماند دست نارسان

زان غنا و زان غنی مردود شد
که ز قدرت صبرها بدرود شد

آدمی را عجز و فقر آمد امان
از بلای نفس پر حرص و غمان

آن غم آمد ز آرزوهای فضول
که بدان خو کرده است آن صید غول

آرزوی گل بود گل‌خواره را
گلشکر نگوارد آن بیچاره را

مولوی

گفت موسیٰ را یکی مَردِ جوان
که بیاموزَم زبانِ جانْوَران

تا بُوَد کَزْ بانگِ حیوانات و دَدْ
عِبْرَتی حاصِل کُنم در دینِ خَود

چون زبان‌هایِ بَنی آدم همه
در پِیِ آب است و نان و دَمدَمه

بوکْ حیوانات را دَردی دِگَر
باشد از تَدْبیرْ هنگامِ گُذَر

گفت موسیٰ رو گُذَر کُن زین هَوَس
کین خَطَر دارد بَسی در پیش و پَسْ

عِبْرَت و بیداری از یَزدان طَلَب
نَزْ کتاب و از مَقال و حَرف و لَب

گَرم‌تَر شُد مَرد زان مَنْعَش که کرد
گَرم‌تَر گردد هَمی از مَنعْ مَرد

گفت ای موسیٰ چو نورِ تو بِتافت
هر چه چیزی بود چیزی از تو یافت

مَر مرا مَحْروم کردن زین مُراد
لایِقِ لُطْفَت نباشد ای جَواد

این زمان قایِمْ مَقامِ حَق تویی
یأس باشد گَر مرا مانِع شَوی

گفت موسی یا رَب این مَردِ سَلیم
سُخْره کَرده سْتَش مگر دیوِ رَجیم؟

گَر بیاموزم زیان‌کارش بُوَد
وَرْ نیاموزم دِلَش بَد می‌شود

گفت ای موسیٰ بیاموزَش که ما
رَد نکردیم از کَرَم هرگز دُعا

گفت یا رَب او پَشیمانی خَورَد
دستْ خایَد جامه‌ها را بَر دَرَد

نیست قُدرت هر کسی را سازوار
عَجْز بهتر مایهٔ پَرهیزگار

فَقر ازین رو فَخْر آمد جاودان
که به تَقْویٰ مانْد دستِ نارَسان

زان غِنا و زان غَنی مَردود شُد
که زِ قُدرت صَبرها بِدْرود شُد

آدمی را عَجْز و فَقر آمد اَمان
از بَلایِ نَفْسِ پُر حِرص و غَمان

آن غَم آمد ز آرزوهایِ فُضول
که بِدان خو کرده است آن صَیْدِ غول

آرزویِ گِل بُوَد گِل‌خواره را
گُلْشِکَر نَگْوارَد آن بیچاره را

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir