هوش مصنوعی:
شاعر در این ابیات از احساس افسردگی و تنهایی خود سخن می‌گوید و با اشاره به جام می و گلشن، به دنبال تسلی و آرامش است. او از دل فشرده و خونین خود یاد می‌کند و ساقی را برای التیام دردهایش فرا می‌خواند.
رده سنی:
16+
متن دارای مضامین عمیق عاطفی و نمادهای پیچیده مانند 'خونین دلی' و 'گلگون عذار' است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربهٔ بیشتر نیاز دارد. همچنین اشارهٔ غیرمستقیم به می‌گساری ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامناسب باشد.
شمارهٔ ۲۹۸
افسرده ایم، جام می خوشگوار کو؟
تنها نشسته ایم به گلشن، هزار کو؟
چون غنچه، تا فشردهٔ دل در قدح کند
خونین دلیم، ساقی گلگون عذار کو؟
تنها نشسته ایم به گلشن، هزار کو؟
چون غنچه، تا فشردهٔ دل در قدح کند
خونین دلیم، ساقی گلگون عذار کو؟
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۹۷
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۹۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
