بفرمود دانای روشن ضمیر
که فرهنگ را، نسخه بندد دبیر

نگارندهٔ نامه، بگرفت کلک
کشید آن گهرهای غلتان به سلک

سوادش سویدای هشیار مغز
ز هر جنس در وی سخنهای نغز

ز معنی چو گفتار من مایه دار
به گوش خرد پروران، گوشوار

پس اندرز، از نام و ناموس کرد
بیاض از رقم، بال طاووس کرد

پس آذر، ز گفتارهای بلند
به خار و خسِ پست رایان فکند

رقم زد قلم، حجّت خویش را
بخست از سنان، سینه بدکیش را