به دیبا و اطلس فریباست، زن
بود حلّهٔ تن، زره یا کفن

سر مرد را نیست پروای زیست
همایی به از سایهٔ تیغ نیست

درفش است سرو گلستان او
ز تیغ و سنان است ریحان او

گل سرخ او، زخم خندان بود
غبار نبرد، ابر نیسان بود

اگر تیغ و آتش ببارد به سر
زند خنده، چون شمع روشن گهر