هوش مصنوعی: این شعر از حافظ، حال و هوای می‌نوشی و مستی را توصیف می‌کند. در آن از هیاهوی میخانه، ساقی، شراب، و احساسات عاشقانه و رنج‌های عشق سخن می‌رود. همچنین، اشاراتی به مفاهیم فلسفی مانند رهایی از دغدغه‌های دنیوی و عشق الهی وجود دارد.
رده سنی: 16+ این شعر حاوی مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، اشاره به می‌نوشی و مستی ممکن است برای گروه‌های سنتی پایین‌تر مناسب نباشد.

شمارهٔ ۸

خروشی دوش از میخانه برخاست
که هوش از عاقل و فرزانه برخاست

مُغان خشت از سر خُم برگرفتند
خروش از مردم میخانه برخاست

فروغ روی ساقی در مِی افتاد
زبانۀ آتش از پیمانه برخاست

ز بس با آشنایان جور کردی
فغان از مردم بیگانه برخاست

چنان زنجیر گیسو تاب دادی
که فریاد از دل دیوانه برخاست

پی افروختن چون شمع بنشست
برای سوختن پروانه برخاست

بیا ساقی بیاور کشتی مِی
که طوفان غم از کاشانه برخاست

عجب نبود زتاب جوشش مِی
گر از خُم نعرۀ مستانه برخاست

چو مرغ دل شکنج دام او دید
نخست از روی آب و دانه برخاست

غبارا هر که دست از جان بشوید
تواند از پی جانانه برخاست
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۷
گوهر بعدی:شمارهٔ ۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.