فکندم رخت در میخانۀ عشق
کشیدم دُردی از پیمانۀ عشق

به بحر اشک خونین غوطه خوردم
ربودم گوهر یکدانۀ عشق

مخوان زاهد به فردوسم که الحق
ز قصر خلد بِه ویرانۀ عشق

به زنجیر مِی از راهم بگردان
که رسوا می شود دیوانۀ عشق

برو واعظ که در یک سر نگنجد
حدیث عقل با افسانۀ عشق