در وضو هر عُضو را وِرْدی جُدا
آمده‌ست اَنْدَر خَبَر بَهرِ دُعا

چون که اِسْتِنْشاقِ بینی می‌کُنی
بویِ جَنَّت خواه از رَبِّ غَنی

تا تورا آن بو کَشَد سوی جِنان
بویِ گُل باشد دَلیلِ گُلْبُنان

چون که اِسْتِنْجا کُنی وِرْد و سُخُن
این بُوَد یا رَب تو زینَم پاک کُن

دَستِ مَن این جا رَسید این را بِشُسْت
دَستَم اَنْدَر شُستَنِ جان است سُست

ای زِ تو کَس گشته جانِ ناکَسان
دَستِ فَضْلِ توست در جان‌ها رَسان

حَدِّ من این بود کردم من لَئیم
زان سویِ حَد را نَقی کُن ای کَریم

از حَدَث شُستَم خدایا پوست را
از حوادثْ تو بِشو این دوست را

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir