۱۵۵ بار خوانده شده

شمارهٔ ۵ - من لطایف افکاره فی مدح سلطان ابواسحق طاب ثراه

پیش ازین کاین چارطاق هفت منظر کرده اند
وز فروغ مهر عالم را منوّر کرده اند

پیش از آن کانواع موجودات در صبح وجود
سر ز بالین کمین گاه عدم بر کرده اند

محضر فرماندهی بر نام خسرو بسته اند
پادشاهی جهان بر وی مقرّر کرده اند

مالک ملک و جمال دین که او را در ازل
حامی ملک حق و دین پیمبر کرده اند

برده اند اوّل نموداری ز طاق درگهش
بعد از آن بنیاد این پیروزه منظر کرده اند

یافتند از آفتاب خاطر وقّاد او
ذره ای و نام او خورشید انور کرده اند

دیده اند از بحر دست راد گوهربخش او
قطره ای و نام او دریای اخضر کرده اند

کرده اند از حلم و لطف و عزم و مهرش بازپس
اقتضای خاک و باد و آب و آذر کرده اند

خطبه اقبال او بر چار عنصر خوانده اند
سکه القاب او بر هفت کشور کرده اند

ملک و دین را در پناه او سکونت داده اند
بحر و کان را از نوال او توانگر کرده اند

از ضمیر روشن او جام جم انگیختند
وز ثبات حزم او سدّ سکندر کرده اند

خسروا! عالم ز بهر جاه تو پرداختند
لیکن اندر خورد جاهت بس محقّر کرده اند

پایه قدر ترا آنان که گردون خوانده اند
آسمان را با زمین گویی برابر کرده اند

فی المثل چندان که از چرخ معلّی تا زمین
قبّه قدر ترا از چرخ برتر کرده اند

روز و شب دایم مه و سال از برای اینهاست
جامه کافوری و مشکین که در بر کرده اند

تا برو چوگان تو باشد که آرد سر فرود
هیأت افلاک چون گویی مدوّر کرده اند

وز پی آیینه زین کمیت توسنت
قرص خور را کن تأمّل تا چه در خور کرده اند

در ازل لشکرکشانت را بسان لشکری
نام ها پیروز و منصور و مظّفر کرده اند

از نهیب گرز عالم سوز و لطف و قهر تو
دوزخ و نار و بهشت و حوض کوثر کرده اند

از برای کسب دولت خاصّ و عام از شرق و غرب
همچو اقبال و سعادت رخ بدین در کرده اند

کامرانی کن که در دیوان فطرت بهر تو
هر مرادی را که می خواهی میسّر کرده اند

نیک خواهان ترا افلاک نیکی داده اند
بدسگالان ترا انجم بداختر کرده اند

خسروا ! در خدمتت تقصیر کردم عفو کن
مجرمان هم تکیه ای بر عفو داور کرده اند

خسروان ملک و دین شاهان اقلیم کرم
جرم بی حد دیده اند و عفو بی مر کرده اند

من که دارم حلقه اخلاص تو در گوش جان
پس چرا دایم مرا چون حلقه بر در کرده اند

خود چه حدّ من که شاه از چون منی رنجش کند
لیکن از بی التفاتی خلق باور کرده اند

چار عنصر باد در فرمان جاهت تا ابد
گرچه اعدا با خود این هر چار همبر کرده اند

آتش اندر دل گرفته مانده اندر دست باد
آب از دیده روان و خاک بر سر کرده اند
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۴ - فی مدیحۀ پیرحسین
گوهر بعدی:شمارهٔ ۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.