چو گل بگشاد لب را در ملاحت
زبان بگشاد بلبل در فصاحت

گلستان تازه گشت و غنچه بشکفت
وقاح الرَّقص و الاطیارُ ناحت

سمن هشیار و نرگس خفته مخمور
صبا بیدار و گل در استراحت

به قانونی دگر شد باغ و بستان
صبا تا کرد عالم را مساحت

نگارینا قدم نه در گلستان
که خندان باد همچون گل صباحت

غنیمت دان و کام از عمر برگیر
که من باری ندیدم هیچ راحت

از آن رخسار و لب حیران بماندم
تعالی اللّه زهی حُسن و ملاحت

کجا ره در شبستان تو آرم
که بادش ره نمی آرد به ساحت

جلال ار خون همی بارد عجب نیست
که بی خونابه کی باشد جراحت