هوش مصنوعی:
کافران مهمان پیامبر شدند و در مسجد جمع شدند. پیامبر از یارانش خواست تا مهمان‌نوازی کنند. یکی از مهمانان که جسمی ضخیم داشت، در مسجد ماند و پیامبر او را به خانه‌اش برد. این فرد هفت بز شیرده داشت که برای خانواده‌اش منبع غذایی بودند. او تمام شیر و غذای خانواده را خورد و باعث خشم اهل بیت شد. شب هنگام، او در اتاقی محبوس شد و نتوانست در را باز کند. در خواب، خود را در ویرانه‌ای دید و از اضطراب بیدار شد. صبح، در باز شد و او از درد و غم رهایی یافت.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم اخلاقی و اجتماعی است که برای درک کامل آن، خواننده نیاز به بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند خشم، اضطراب و رفتارهای اجتماعی ممکن است برای کودکان پیچیده باشد.
بخش ۳ - در سبب ورود این حدیث مصطفی صلوات الله علیه که الکافر یاکل فی سبعة امعاء و الممن یاکل فی معا واحد
کافِرانْ مِهْمانِ پیغامبر شُدند
وَقتِ شامْ ایشان به مَسجد آمدند
کامَدیم ای شاه ما اینجا قُنُق
ای تو مِهْمان‌دارِ سُکّانِ اُفُق
بی‌نَواییم و رَسیده ما زِ دور
هین بِیَفْشانْ بر سَرِ ما فَضْل و نور
گفت ای یارانِ منْ قِسْمَت کُنید
که شما پُر از من و خویِ مَنید
پُر بُوَد اَجْسامِ هر لشکر زِ شاه
زان زَنَندی تیغْ بر اَعْدایِ جاه
تو به خشمِ شَهْ زَنی آن تیغ را
وَرْنه بر اِخْوان چه خشم آید تو را
بر برادرْ بی‌گُناهی می‌زَنی
عکسِ خشمِ شاهْ گُرزِ دَهْ‌مَنی
شَه یکی جان است و لشکر پُر ازو
روحْ چون آبست واین اَجْسامْ جو
آبِ روحِ شاه اگر شیرین بُوَد
جُمله جوها پُر زِ آبِ خوش شود
که رَعیَّتْ دینِ شَهْ دارند و بَس
این چُنین فرمود سُلطانِ عَبَس
هر یکی یاری، یکی مِهْمان گُزید
در میانْ یک زَفْت بود و بی‌نَدید
جسمِ ضَخْمی داشت، کَس او را نَبُرد
مانْد در مَسجد چو اَنْدَر جامْ دُرد
مُصْطَفی بُردَش چو وا ماْند از همه
هفت بُز بُد شیردِهْ اَنْدَر رَمه
که مُقیمِ خانه بودَنْدی بُزان
بَهرِ دوشیدنْ برایِ وَقتِ خوان
نان و آش و شیرِ آن هر هفت بُز
خورْد آن بوقَحْطِ عوجِ اِبْنِ غُز
جُمله اَهْلِ بَیتْ خشمْ‌آلو شُدند
که همه در شیرِ بُز طامِع بُدَند
مَعده طَبْلی‌خوار هَمچون طَبْل کرد
قِسْم هجْده آدمی تنها بِخَورْد
وَقتِ خُفتن رفت و در حُجْره نِشَست
پَس کَنیزک از غَضَب دَر را بِبَست
از بُرونْ زَنجیرِ دَر را دَر فَکَند
که ازو بُد خشمگین و دَردْمَند
گَبْر را در نیم‌ِشب یا صُبحْ دَم
چون تَقاضا آمد و دَردِ شِکَم
از فِراشِ خویش سویِ دَر شِتافت
دست بر دَر چون نَهاد، او بسته یافت
دَر گُشادن حیله کرد آن حیله‌ساز
نوعْ نوع و خود نَشُد آن بَند باز
شُد تقاضا بر تَقاضا خانه تَنگ
مانْد او حیران و بی‌دَرمان و دَنگ
حیله کرد او و به خواب اَنْدَر خَزید
خویشتن در خواب در ویرانه دید
زان که ویرانه بُد اَنْدَر خاطِرَش
شُد به خواب اَنْدَر همان جا مَنْظَرش
خویش در ویرانه‌یی خالی چو دید
او چُنان مُحْتاج اَنْدَر دَمْ بِرید
گشت بیدار و بِدید آن جامه خواب
پُر حَدَث، دیوانه شُد از اِضْطِراب
زَ انْدَرونِ او بَرآمَد صد خُروش
زین چُنین رُسواییِ بی‌خاکْ‌پوش
گفت خوابَم َبَّتر از بیداری‌اَم
که خورَم این سو و آن سو می‌ری‌اَم
بانگ می‌زَد وا ثُبورا، وا ثُبور
هم چُنان که کافِر اَنْدَر قَعْرِ گور
مُنْتَظِر که کِی شود این شب به َسر
یا بَرآیَد دَر گُشادن بانگِ دَر
تا گُریزَد او چو تیری از کَمان
تا نَبینَد هیچ کَس او را چُنان
قِصّه بسیاراست، کوتَه می‌کُنم
باز شُد آن دَر، رَهید از دَرد و غَم
وَقتِ شامْ ایشان به مَسجد آمدند
کامَدیم ای شاه ما اینجا قُنُق
ای تو مِهْمان‌دارِ سُکّانِ اُفُق
بی‌نَواییم و رَسیده ما زِ دور
هین بِیَفْشانْ بر سَرِ ما فَضْل و نور
گفت ای یارانِ منْ قِسْمَت کُنید
که شما پُر از من و خویِ مَنید
پُر بُوَد اَجْسامِ هر لشکر زِ شاه
زان زَنَندی تیغْ بر اَعْدایِ جاه
تو به خشمِ شَهْ زَنی آن تیغ را
وَرْنه بر اِخْوان چه خشم آید تو را
بر برادرْ بی‌گُناهی می‌زَنی
عکسِ خشمِ شاهْ گُرزِ دَهْ‌مَنی
شَه یکی جان است و لشکر پُر ازو
روحْ چون آبست واین اَجْسامْ جو
آبِ روحِ شاه اگر شیرین بُوَد
جُمله جوها پُر زِ آبِ خوش شود
که رَعیَّتْ دینِ شَهْ دارند و بَس
این چُنین فرمود سُلطانِ عَبَس
هر یکی یاری، یکی مِهْمان گُزید
در میانْ یک زَفْت بود و بی‌نَدید
جسمِ ضَخْمی داشت، کَس او را نَبُرد
مانْد در مَسجد چو اَنْدَر جامْ دُرد
مُصْطَفی بُردَش چو وا ماْند از همه
هفت بُز بُد شیردِهْ اَنْدَر رَمه
که مُقیمِ خانه بودَنْدی بُزان
بَهرِ دوشیدنْ برایِ وَقتِ خوان
نان و آش و شیرِ آن هر هفت بُز
خورْد آن بوقَحْطِ عوجِ اِبْنِ غُز
جُمله اَهْلِ بَیتْ خشمْ‌آلو شُدند
که همه در شیرِ بُز طامِع بُدَند
مَعده طَبْلی‌خوار هَمچون طَبْل کرد
قِسْم هجْده آدمی تنها بِخَورْد
وَقتِ خُفتن رفت و در حُجْره نِشَست
پَس کَنیزک از غَضَب دَر را بِبَست
از بُرونْ زَنجیرِ دَر را دَر فَکَند
که ازو بُد خشمگین و دَردْمَند
گَبْر را در نیم‌ِشب یا صُبحْ دَم
چون تَقاضا آمد و دَردِ شِکَم
از فِراشِ خویش سویِ دَر شِتافت
دست بر دَر چون نَهاد، او بسته یافت
دَر گُشادن حیله کرد آن حیله‌ساز
نوعْ نوع و خود نَشُد آن بَند باز
شُد تقاضا بر تَقاضا خانه تَنگ
مانْد او حیران و بی‌دَرمان و دَنگ
حیله کرد او و به خواب اَنْدَر خَزید
خویشتن در خواب در ویرانه دید
زان که ویرانه بُد اَنْدَر خاطِرَش
شُد به خواب اَنْدَر همان جا مَنْظَرش
خویش در ویرانه‌یی خالی چو دید
او چُنان مُحْتاج اَنْدَر دَمْ بِرید
گشت بیدار و بِدید آن جامه خواب
پُر حَدَث، دیوانه شُد از اِضْطِراب
زَ انْدَرونِ او بَرآمَد صد خُروش
زین چُنین رُسواییِ بی‌خاکْ‌پوش
گفت خوابَم َبَّتر از بیداری‌اَم
که خورَم این سو و آن سو می‌ری‌اَم
بانگ می‌زَد وا ثُبورا، وا ثُبور
هم چُنان که کافِر اَنْدَر قَعْرِ گور
مُنْتَظِر که کِی شود این شب به َسر
یا بَرآیَد دَر گُشادن بانگِ دَر
تا گُریزَد او چو تیری از کَمان
تا نَبینَد هیچ کَس او را چُنان
قِصّه بسیاراست، کوتَه می‌کُنم
باز شُد آن دَر، رَهید از دَرد و غَم
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب: مثنوی
تعداد ابیات: ۳۳
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:بخش ۲ - تفسیر خذ اربعة من الطیر فصرهن الیک
گوهر بعدی:بخش ۴ - در حجره گشادن مصطفی علیه‌السلام بر مهمان و خود را پنهان کردن تا او خیال گشاینده را نبیند و خجل شود و گستاخ بیرون رود
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
