همی خواهم که تا من زنده باشم
تو سلطان باشی و من بنده باشم

ز غم مُردم که جان دیگرانی
به جان دیگران چون زنده باشم؟

روا نبود که جان داروی لعلت
برند اغیار و من جان کنده باشم

برین در من چو سروم دیگران گل
روند ایشان و من پاینده باشم

بزن آبی بر این دل ورنه بینی
که آتش در جهان افکنده باشم

بسان غنچه ام در بند ناموس
که دل پرخون و لب پرخنده باشم

نمیرم چون جلال الا به دردت
اگر با طالعی فرخنده باشم