اول به نام آنکه زد این بارگاه را
افروخت شمع مشعله مهر و ماه را

برپای کرد زنگی شب را ز تخت ظلم
بر جا نشاند روز مرصّع کلاه را

خفتان نقره کرد برون از تن جهان
پوشاند بر سپهر لباس سیاه را

رخسار و زلف و چشم و خط و خال آفرید
آنگاه داد راه تماشا نگاه را

صف بست دور چشم سیه چون دو پادشاه
از هر طرف ز لشگر مژگان سپاه را

بر سنگ داده گوهر و بر نیش داده نوش
خاصیّت تمام رسانده گیاه را

بر پیش بحر رحمت او جمله قطره‌ایم
قصاب غم مدار چو کردی گناه را