عاشقان را شادمانیّ و غَمْ اوست
دَستمُزد و اُجْرَتِ خدمَت هم اوست

غیرِ معشوق اَرْ تماشایی بُوَد
عشقْ نَبْوَد هَرْزه سودایی بُوَد

عشقْ آن شُعله‌ست کو چون بَر فُروخت
هرچه جُز معشوقْ باقی جُمله سوخت

تیغ لا در قَتْل غیرِ حَق بِرانْد
دَر نِگَر زان پَس که بَعدِ لا چه مانْد

مانْد اِلَّا اللهْ باقی جُمله رَفت
شاد باش ای عشقِ شِرکَت‌سوزِ زَفْت

خود هَمو بود آخِرین و اَوَّلین
شِرکْ جُز از دیدهٔ اَحْوَل مَبین

ای عَجَب حُسنی بُوَد جُز عَکسِ آن؟
نیست تَن را جُنْبِشی از غیرِ جان

آن تَنی را که بُوَد در جانْ خَلَل
خوش نَگَردَد گَر بگیری در عَسَل

این کسی دانَد که روزی زنده بود
از کَفِ این جانِ جانْ جامی رُبود

وان کِه چَشمِ او ندیده‌ست آن رُخان
پیشِ او جان است این تُفِ دُخان

چون ندید او عمر عبدالعزیز
پیش او عادل بود حجاج نیز

چون نَدید او مارِ موسی را ثَبات
در حِبالِ سِحْر پِنْدارَد حَیات

مُرغ کو ناخورْده است آبِ زلال
اَنْدَر آبِ شور دارد پَرّ و بال

جُز به ضِدْ ضِد را هَمی نَتْوان شِناخت
چون بِبینَد زَخْمْ بِشْناسَد نَواخت

لاجَرَم دنیا مُقَدَّم آمده‌ست
تا بِدانی قَدْرِ اِقْلیمِ اَلَست

چون ازین جا وا رَهی آن جا رَوی
در شِکَرخانه یْ اَبَد شاکِر شَوی

گویی آن جا خاک را می‌بیختم
زین جهانِ پاکْ می‌بُگْریختم

ای دریغا پیش ازین بودیم اَجَل
تا عَذابَم کَم بُدی اَنْدَر وَجَل

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir