هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از زبان شاعری است که معشوق را با توصیفات زیبا و استعارات غنی مانند آفتاب، یاسمن، و کافر سیه‌پوش تصویر می‌کند. شاعر از نگاه معشوق، زیبایی‌هایش، و تأثیر عمیق او بر روح و جان خود سخن می‌گوید. همچنین، اشاراتی به مفاهیمی مانند می‌نوشی، عشق، و فراموشی دارد.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عاشقانه و عرفانی با استفاده از استعارات و تشبیهات پیچیده است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، اشاره به مفاهیمی مانند می‌نوشی و کفر ممکن است نیاز به درک بالاتری از ادبیات و فرهنگ داشته باشد.

شمارهٔ ۳۱۶

مطلع نگاهم شد باز کرده آغوشی
آفتاب رخساری صبحدم بناگوشی

زلف کرده خالش را طفل بسته زنّاری
سرمه کرده چشمش را کافر سیه‌پوشی

چون فتیله عنبر پای تا به سر عطری
شب‌کلاه زرّینی جامه صندلی پوشی

از نگه گل بادام بر کنار گل ریزی
یاسمن سرانگشتی نسترن بر و دوشی

طرفه چشم و رخساری در حجاب از او دیدم
ترکش از نگه بندی وز عرق زره پوشی

شوخ کافر آیینی دشمن دل و دینی
دیر مدّعا فهمی زود کن فراموشی

در جواب مکتوبم خطّ عارش دارد
همچو نامه معشوق گفتگوی خاموشی

هم‌پیاله‌ام امشب با بتی که می‌باشد
بی‌بهانه در جنگی می نخورده مدهوشی

تا نگاه او قصاب تازه کرد جانم را
چون خم شراب امشب می‌زند دلم جوشی
وزن: فاعلن مفاعیلن فاعلن مفاعیلن (مقتضب مثمن مطوی مقطوع)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۳۱۵
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳۱۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.