چون شد بمیدان جلوه گر شهزاده اکبر
پور پیمبر

آن عرصه شد چون سینۀ سینا سراسر
الله اکبر

حسن ازل از غره اش نیکو نمایان
چون ماه تابان

سر قدم در طره اش از دوش تا بر
مکنون و مضمر

روی چو ماهش شاهد بزم حقیقت
شمع طریقت

موی سیاهش پرده دار ذات انور
در حسن منظر

شمع قدش در سر فرازی گیتی افروز
لیکن جهانسوز

سوز غمش در جانگدازی همچو آذر
با آه مضطر

آئینۀ پیغمبری اندر شمائل
رب الفضائل

در صولت و در صفدری مانند حیدر
آن شیر داور

رفرف سوار اوج معراج سعادت
بهر شهادت

زد در فضای جان همای همتش پر
تا بزم دلبر

دست ستیزش بسته پای هر فراری
هر مرد کاری

شمشیر تیزش میر بودی از سران سر
چون باد صرصر

از رعد برق تیغ آن ابر بلا بار
روی جهان تار

چندانکه شد هوش از سر خصم بد اختر
گوش فلک کر

شیر فلک چون حملۀ شبل الاسد دید
بر خود بلرزید

شاهین صفت زد پنجه در خون کبوتر
میر غضنفر

از دود آهش تیره شد آفاق و انفس
گاه تنفس

وز کام خشگش چشمۀ چشم فلک تر
تا روز محشر

سرچشمۀ آب زلال زندگانی
در نوجوانی

نوشید آب از چشمه سار تیغ و خنجر
آن خضر رهبر

تیغ قضا چون بر سر سرّ قدر شد
شقّ القمر شد

وز مشرق زین شد نگون خورشید خاور
در خون شناور

پیک مصیبت پیر کنعان را خبر کرد
عزم پسر کرد

گرگ اجل را دید با یوسف برابر
بی یار و یاور

گفتا که ای نادیده کام از نوجوانی
در زندگانی

بعد از تو بر دنیای فانی خاک بر سر
ای روح پرور

ای نونهال گلشن طاها و یاسین
ای شاخ نسرین

ای جویبار حسن را شاخ صنوبر
برگ گل تر

آن قامت رعنا چه شد کز پا در افتاد
ناکام و ناشاد

شد عاقبت نوباوۀ باغ پیمبر
بی برگ و بی بر

آن طرۀ مشکین چرا در خون خضابست
در پیچ و تابست

وان غرۀ غرا چرا گردیده مغبر
با خاک همسر

ای در ملاحت ثانی عقل نخستین
بر خیز و بنشین

کن جستجوئی از پدر و ز حال مادر
ای نیک محضر

ای بر تو میمون و مبارک حجلۀ گور
تا نفخۀ صور

روز مبارکبادیت پر شور و پر شر
وز شب سیه تر

آخر کفن شد خلعت دامادی تو
غم، شادی تو

ز اول ترا از خون حنا آمد مقرر
در خاک بستر

گردون دون کرد از تو جانا نا امیدم
تا دل بریدم

از نوجوانی در لطافت روح پیکر
وز جان نکوتر

بخت سیه رخت عزا ما را به بر کرد
خون در جگر کرد

خاک مصیبت بر سر ما ریخت یکسر
بخت نگون سر

جان جهانی در جوانی ناگهان رفت
ملک جهان رفت

لشکر نخواهد کس پس از سالار لشکر
در هیچ کشور

چون رایت فتح و ظفر آمد نگون سار
شد کار شه زار

هرگز مباد لشکری با شوکت و فرّ
بی شه مظفر

جانا تو رفتی و شدی آسوده از غم
روح تو خرم

ما را دچار آتش بیداد بنگر
چون پور آزر

زهر فراقت در مذاقم کارگر شد
عمرم بسر شد

ما را ز خون دل، تو را دادند ساغر
از آب کوثر

تنها نه کلک مفتقر آتش فشانست
آتش بنجانست

زد شعله اندر دفتر ایجاد یکسر
سر لوح دفتر