مذمت عاشقان ز پستی همت است
عشق رخ مهوشان فریضۀ ذمت است

ز عشق منعم مکن ای ز خدا بی خبر
که نقطۀ مرکز دائرۀ رحمت است

مترس از طعنۀ جاهل افعی صفت
که عشق گنجینۀ معرفت و حکمت است

ز نعمت عشق هان مباد غافل شوی
که نقمت بی علاج غفلت از این نعمت است

ز پرتو نور عشق طور تجلی است دل
چه داند آن کس که در بادیۀ ظلمت است

ز عشق بر بند لب مگر ز روی ادب
که حضرت عشق را نهایت حرمت است

صفای عشقت بود کدورت طبع را
که عشق سرچشمۀ طهارت و عصمت است

ز زحمت و صدمۀ عشق هراسان مباش
که راحت جاودان در خور این زحمت است

عشق تو جانا مرا شد ز ازل سرنوشت
که تا ابد مفتقر شاکر از این قسمت است