دارم ای دوست ز بیداد تو فریاد بسی
چکنم چون نبود دادگری، دادرسی

در طریقت نسزد جز گله از دوست به دوست
به حقیقت نبود داد رسی جز تو کسی

بی تو ای روح روان زنده نشاید آنی
بی دلارام دل آرام نگیرد نفسی

دل که باشد حرم قدس تو ای کعبۀ حسن
جز طواف سر کوی تو ندارد هوسی

حاش لله که رسد دست به آن دامن پاک
که شنیدست که سیمرغ شکار مگسی؟

بخت آشفته نخفتست که گردد بیدار
مرده هرگز نشود زنده به بانگ جرسی

طبع افسرده و دل مرده و تن آزرده
بار الها برسانم به مسیحا نفسی

بزن ای بلبل شوریده گلزار ازل
پر و بالی چه ز پا بستۀ هر خار و خسی

مفتقر طوطی شکر شکن یاری تو
تا بکی هم نفس زاغ و زغن در قفسی