تا چند ز دیدار تو مهجور توان زیست
تو جان عزیزی ز تو چون دور توان زیست

آنکس که نظر بر چو تو منظور بینداخت
گوید که جدا گشته ز منظور توان زیست

دریاب مرا چون رمقی هست کز این بیش
سودای محال است که مهجور توان زیست

بر بوی یکی پرسشت ای عیسی جانها
عمری چو من آشفته و رنجور توان زیست

بر آرزوی آب زلالی ز وصالت
در آتش هجران تو محرور توان زیست

در کوی تو بر بوی تو ای حور پریوش
فارغ شده از روضه و بی حور توان زیست

گر چشم حسین از غم تو اشک ببارد
ناگشته بسودای تو مشهور توان زیست