جان من بی رخ تو جانم سوخت
تو روان گشتی و روانم سوخت

بی تو دل را قرار و صبر نماند
کاتش عشقت این و آنم سوخت

گفتم آهی کشم ز سوز جگر
آه کز آتش زبانم سوخت

یک نشان از تو نا شده پیدا
شوق هم نام و هم نشانم سوخت

چون نسوزد ز آه من دل دوست
که دل دشمن از فغانم سوخت

آه کان ماه مهربان عمری
ساخت چون عود و ناگهانم سوخت

آتشی بود آب چشم حسین
که از او جمله خان و مانم سوخت

«حسین خوارزمی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir