مرا چو کعبه ی دولت حریم خانه ی اوست
به راستان که سر من بر آستانه ی اوست

اگر چه محض گناهم امیدواری من
به فیض شامل الطاف بی کرانه ی اوست

هزار طایر قدسی به اختیار چو من
اسیر طره ی خال چو دام و دانه ی اوست

اگر چه نیست یکی ذره بی نشان رخش
هنوز دیده ی ما طالب نشانه ی اوست

به روز حشر نیاید به خویشتن آری
کسی که مست و خراب از می شبانه ی اوست

کجاست مطرب ما تا نوای ساز کند
که رقص حالت عشاق از ترانه ی اوست

مسیح خسته دلان گوئیا نمیسازد
که خسته همچو من زار از زمانه ی اوست

اگر به کلبه ی احزان ما نهد تشریف
سزد که خانه ی این بنده، بنده خانه ی اوست

بیا که طبع حسین از پی نثار آورد
از آن جواهر غیبی که در خزانه ی اوست