هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی است که از عاشقان می‌خواهد تا جان و دل خود را به معشوق (خدا یا معشوق زمینی) تقدیم کنند. شاعر از مفاهیمی مانند فنا در عشق، وحدت وجود، و مستی معنوی سخن می‌گوید و مخاطبان را به بخشیدن همه‌چیز به یار وفادار تشویق می‌کند. همچنین، از ساقی و باده‌های معنوی به عنوان نمادهایی از حق تعالی یاد می‌شود.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال دشوار است. همچنین، برخی از اصطلاحات و استعاره‌های به‌کاررفته (مانند 'باده' و 'مستی') ممکن است نیاز به توضیح داشته باشند تا به درستی درک شوند.

شمارهٔ ۷۰

عاشقان جان و دل خویش بدلدار دهید
هر چه دارید بدان یار وفادار دهید

قطراتی که از آن بحر در این ابر تن است
نوبهار است بدان بحر گهربار دهید

قطره چون در و گهر میشود از جوشش بحر
قطره های دل و جان جمله بیکبار دهید

موج این بحر اگر تخته هستی ببرد
هین مترسید و همه خویش بدین کار دهید

چون فنا گشت در او هستی موهوم شما
از سر صدق بوحدت همه اقرار دهید

ساقیا نی که ز اسماء و صفات حقند
هم ز خمخانه حق باده بتکرار دهید

سرخوشانیم قدحها ز حدق ساخته ایم
با حمیا ز محیای جنان بار دهید

ما ز نظاره ساقی همه چون مست شویم
بعد از آن باده بدین مردم هشیار دهید

ای حریفان چو حسین از سر اخلاص آمد
اندرین میکده او را نفسی بار دهید
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۶۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۷۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.