اهل دل با درد عشق او ز درمان فارغند
با جراحتهای غم از راحت جان فارغند

با فروغ پرتو نور تجلی جمال
روز از خورشید و شب از ماه تابان فارغند

گر جهان از موج طوفان حوادث پر شود
آشنایان محیط غم ز طوفان فارغند

کفر زلف ایمان طلعت تن پرستان را بود
عاشقان حق پرست از کفر و ایمان فارغند

باده نوشانی که مستند از صبوحی الست
تا صباح روز حشر از راح و ریحان فارغند

بی نوایان سر کوی محبت چون حسین
از سریر کیقباد و تاج خاقان فارغند