عجب که درد مرا هیچ کس دوا سازد
مگر که چاره ی بیچارگان خدا سازد

دلم به درد و بلا انس کرده است چنانک
ز عافیت بگریزد به ابتلا سازد

به کیش عشق دلش زنده ی ابد باشد
که جان خود هدف ناوک بلا سازد

نظر به شاهی هر دو جهان نیندازد
کسی که بر در او خویشتن گدا سازد

دلی که یافت خلاصی ز قید کبر و ریا
وطن بساخت اقلیم کبریا سازد

به حق سپار دل آهنین خود کانرا
به صیقل کرم آیینه ی بقا سازد

مراد خویش ز جانان کسی تواند یافت
که در طریق وفا جان خود فدا سازد

حسین را طرب و ساز و عیش در پیش است
نگار من چو به عشاق بینوا سازد