هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه بیانگر درد و رنج عاشقی است که از عشق معشوق خود رنج می‌کشد. شاعر از شیرینی لبان معشوق، نازهای بی‌رحم او، و رنج‌های عشق خود می‌گوید. او احساس می‌کند که از دیگران بی‌چاره‌تر است و دلش از عشق معشوق خون شده است. شاعر همچنین اشاره می‌کند که معشوق نه تنها او، بلکه بسیاری از عاشقان دیگر را نیز می‌کشد. در نهایت، او خود را آواره‌ای می‌داند که از همه آواره‌تر است.
رده سنی: 16+ این شعر حاوی مفاهیم عمیق عاشقانه و احساساتی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، برخی از تصاویر شعری مانند 'دل خون شده' و 'کشتن عاشقان' ممکن است برای مخاطبان جوان نامناسب باشد.

شمارهٔ ۱۱۳

ای خسرو خوبان لبت از شهد شیرین کاره تر
هم دیده نادیده ز تو عیاره ای عیاره تر

ای نازنین با ناز اگر بیچارگانرا میکشی
اول مرا کش چون منم از دیگران بیچاره تر

از عشق رخسار و لبت دل خونشده جان سوخته
وز سوز جان و خون دل لب خشگم و رخساره تر

جانهای خوبان سوختی تنها نه عاشق میکشی
ای از تو خوبان خورده خون تو از همه خونخواره تر

بر بوی تو گل در چمن صد چاک زد جامه چو من
وز روی غیرت جان من از جامه گل پاره تر

خاک رهت گشتم ولی از بیم گرد دامنت
دارم ز آب چشم خود خاک رهت همواره تر

بگداخت سنگ از آه من لیکن چسود ایماه من
کان دل که داری نیست آن از سنگ خارا خاره تر

آواره عشقت بسی هستند در عالم ولی
انصاف ده خود دیده ای هیچ از حسین آواره تر
وزن: مستفعلن مستفعلن مستفعلن مستفعلن (رجز مثمن سالم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۱۲
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۱۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.