هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از حسین، بیانگر درد و رنج عاشق در فراق معشوق است. شاعر از معشوق می‌خواهد که با نگاه و رفتارش او را بیشتر نیازارد، وفاداری خود را یادآور می‌شود و از معشوق می‌خواهد که گاه‌گاه به او توجه کند. در ابیات پایانی، شاعر به مفاهیم عرفانی مانند قرب به خدا و ثبات قدم در راه عشق اشاره می‌کند.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه موجود در شعر ممکن است برای مخاطبان زیر 16 سال قابل درک نباشد. همچنین، برخی از مضامین مانند درد و رنج عشق نیاز به بلوغ عاطفی دارد.

شمارهٔ ۱۹۷

بدین کرشمه بهر جانبی نگاه مکن
بخون غمزدگان چشمها سیاه مکن

کدام عشوه گر و بیوفا ترا آموخت
که التفات بدین خسته گاه گاه مکن

منم که یاد تو پیوسته ورد جان من است
تو خواه یاد کن این خسته را و خواه مکن

بجرم آنکه محب توام چه می کشی ام
چو من گناه نکردم تو هم گناه مکن

چو دل بوصل تو بستم ندا رسید ز غیب
که ای گدا طلب قرب پادشاه مکن

دلا چو بار دهندت بر آستانه یار
به راستان که جز از آستان پناه مکن

حسین اگر قدمت ثابتست در ره عشق
هزار زخم بخور از حبیب و آه مکن
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۹۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۹۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.