سحر چون ماند بر سر شاه چین تاج
ز بند آسمان شد ماه اخراج

مه برج شرف رام جوان بخت
ولیعهد خدیو آسمان تخت

به شادی جلوس آمد به درگاه
نیامد از شبستان چون برون شاه

ز بس دیر انتظارش در حرم رفت
به پای سر نه، از سعیِ قدم رفت

زمین بوسید و زانو زد؛ ادب کرد
به خاک افتادنش دید و عجب کرد

پدر از شرم رویش پشت پا دید
ز بیم وعده حالش را نپرسید

و لیکن مادر برت آن زمان گفت
همان حرفی که نتوان گفتن، آن گفت

که از جسرت دو وعده داشتم پیش
کنون بهر وفای وعدهٔ خویش

به فرق برت باید دادنش تاج
ترا تا چارده سال است اخراج

ز بخت بد چو رام آن نقشِ کج دید
درون بگریست، بیرون زهر خندید

در آن شادی یکایک شد غم اندود
خسوفی بود گویی غیر معهود

پدر را داد دل گفتا میندیش
ترا دانم مجازی خالق خویش

نکو کردی وفای عهد خود یاد
به صد جانم فدای عهد تو باد

بجویم از رضای تو سعادت
اطاعت دانم از طاعت زیادت

اگر رخصت دهی رخصت ز مادر
بگیرم ورنه فرمان تو بر سر

بسایم سر برین خاک کفت پای
شتابم سوی صحرا از همین جای

به فرمانش به پای مادر افتاد
گه رخصت شدن مردانه دل داد

که از من نیست شه را بر دل آزار
وفای عهد آورد ش بدین کار

تو از درد فراقم بر مکش آه
مکن زین طعنه، آزارِ دل شاه

اگر عمرست بعد از چارده سال
ز پابوس تو یابم تاج و اقبال

ز هجر من دلت تا چند باشد؟
برت چون من ترا فرزند باشد

نهان پرسید زان بیدل همانجا
که حیران مانده ام در کار سیتا

که همره بردنش نبود ز ناموس
به ماتم جان دهد بی من ز افسوس

چو می دانست عشق آن دو دلبند
یقین تر گشت استحکامِ پیوند

جوابش داد گفت : ای ناز پرورد
همی خوانند زن را سایۀ مرد

همان بهتر که همراه ت بود یار
پی دفع ملال آید ترا کار

ز دلسوزی برادر نیز همراه
شریک روز بد شد خواه نا خواه

چو ساز نامرادی ها بیاراست
ز مادر یافت رخصت از پدر خواست

ز پا بوسش مراد جان برآورد
گلیم فقر را دیبای خود کرد

رضا را خاک رو مالید بر رو
چو سنّاسی به سر ژولیده گیسو

جبین چون سود بر خاک کف پا
شد آیینه ز خاکستر مصفّا

ز خاکستر گلش می گشت شاداب
چو صاف از بید گردن بادهٔ ناب

ز خاکستر رخ سیراب بنهفت
به گل خورشید عالمتاب به نهفت

ازآن غیرت که خور شدچون گل اندود
به جای دست صندل جمله تن سود

و زآنجا شد روان سوی بیابان
بر آن غربت در و دیوار گریان

ز تاثیرغمش می گشت خوناب
دل مرغ هوا و ماهی آب

در آن دم کیکیی را گفت جسرت
مبارک باد بر برت تو دولت

مرا بگذار تا همراه فرزند
به صحرا خوش زنم با وی دمی چند

یقین دانم که خواهم مرد بی او
که نتوان زیست در هجر چنان رو

ببخشا ورنه ای پر کار دشمن
گرفتی خون من نا حق به گردن

فسونگر زن، به ابلیسی به یک دم
برون کرد از ارم حوا و آدم

چو رام آن درد دل کرد از پدر گوش
ز دردش محنت خود شد فراموش

تسلیِ پدر کرد و روان شد
برون از شهر، چون از جسم جان شد

هر آن گنجی که بودش در خزانه
به محتاجان کرم کرد آن یگانه

جوانمردانه، در ره رامِ آزاد
حشم را هم به هر کس خواست می داد

از آن بخشید گنج خود تمامی
که سازد توشۀ ره نیکنامی

تمامی شهر از سر ساخته پا
به همراهش گرفته ره به صحرا

همی گفتند با خود راز دل خون
که ما ترک وطن کردیم اکنون

به ویرانی قسم خوردیم بر دیر
که نتوان ماند از هر جا رود خیر

دلاسا داده می گفت آن یگانه
که بر گردید اکنون سوی خانه

به منّت نیز می گفت آن سرافراز
ز همراهش نمی آمد کسی با ز

چو عاجز شد سلیمان زان صفت مور
به شب بگریخت زانها کرده پی گور

سحر چون رام را مردم ندیدند
به حسرت آه سرد از دل کشیدند

ضرورت باز سوی شهر رفتند
جگر پر خون و دل پر زهر رفتند

به صحرا رام و سیتا و برادر
روان حیران تراز عاصی به محشر

نه در تن طاقت و ن ی در دل آرام
همی کردند الفت با دد و دام

گهی از هجر مادر زار می رفت
گه از درد پدر خونبار می رفت

به ویرانی دلش خو کرد چون گنج
همایی استخوانی گشته از رنج

ز شهر و کوه و دشت، آزاد بگذشت
ز آب گنگ، همچون باد بگذشت

صنم آنجا ز رام خیر نیت
اجازت خواست بهر غسل طاعت