روز و شب در سماع رقصان شد
بر زمین همچو چرخ گردان شد

بانگ و افغان او بعرش رسید
ناله ‌ اش را بزرگ و خرد شنید

سیم و زر را بمطربان میداد
هرچه بودش ز خان و مان میداد

یک نفس بی سماع و رقص نبود
روز و شب لحظه ‌ ای نمی آسود

تا حدی که نماند قو ّ الی
کو ز گفتن نگشت چون لالی

همه شان را گلو گرفت از بانگ
جمله بیزار گشته از زر و دانگ

همه گشتند خسته و رنجور
بی شرابی شده همه مخمور

گر بدی آن خمارشان ز شراب
دفع گشتی یقین هم از می ناب

لیک بودند خسته از گفتن
وز فغان و سرود و ناخفتن

جان جمله بلب رسیده ز رنج
بی تف نار دل پ زیده ز رنج

غلغله اوفتاده اندر شهر
شهر چه بلکه در زمانه و دهر

کاین چنین قطب و مفتی اسلام
کوست اندر دو کون شیخ و امام

شورها میکند چو شیدا او
گاه پنهان و گه هویدا او

خلق از وی ز شرع و دین گشتند
همگان عشق را رهین گشتند

حافظان جمله شعر خوان شده ‌ اند
بسوی مطربان دوان شده اند

پیر و برنا سماع باره شدند
بر براق و لا سواره شدند

ورد ایشان شده است بیت و غزل
غیر این نیستشان صلوة و عمل

عاشقی شد طریق و مذهبشان
غیر عشق است پیششان هذیان

کفر و اسلام نیست در رهشان
شمس تبریز شد شهنشهشان

کارشان مستی است و بیخویشی
ملت عشق هست بی کیشی

گفته منکر ز غایت انکار
نیست بر وفق شرع و دین این کار

جان دین را شمرده کفر آن دون
عقل کل را نهاده نام جنون

هم بر او باز گردد این گفتار
چه زند پیش شیر نر ک فتار

با چنان مستی و چنین جوشش
با چنان عشق و با چنان کوشش