هست مردی در این جهان پنهان
مثل نقره و زر اندر کان

ظاهرش خاک و باطنش زر پاک
تن او سست و جان او چالاک

ذات او نور آسمان و زمین
گر ترا هست نور چشم ببین

کوچه شکل است و چه بدیع نگار
بی نظیر است در میان کبار

کس ندید اندر آب و گل چو وئی
دل و جان مثل او نیافت حئی

نیست مانندش اندر این دوران
در زمان و زمین و کون و مکان

همه عالم چو جسم و او چون جان
همه عالم قراضه او چون کان

وصف او کرده بد بمن در خواب
ش ه حسام الحق لطیف جواب

همچنان است بلکه صد چندان
نتوان کرد شرح او بزبان

گشته ام کمترین غلام درش
تا شدم هست میخورم ز برش

پیش از این آنچه خورده بودم من
بیشمار است ناید آن بسخن

اینقدر کان بفهم می آید
گفتنش پیش عاقلان شاید

گویم ار بشنوی بصدق زمن
چند حرفی ز سر گذشت ز من

چون که زائیدم از تن مادر
شیر شد بعد خونم اندر خور

پاره ای چون بزرگتر گشتم
لوت خوردم ز شیر بگذشتم

بعد از آن از برنج و شهد و شکر
شد غذا میوه ها ز خشک و ز تر

چون ز خوردن گذشتم اندر جوع
حکمت از من برست چون ینبوع

بی دهانی طعام ها خوردم
بی کف از وی نواله ها بردم

بشریت برفت و دل چو ملک
گشت پران ورای هفت فلک

چونکه از خود گذشتم آخر کار
بحر گشتم مرا مجوی کنار

نیست این را نهایت و پایان
کو درون و کجا بیان و زبان

میروم من گهی چپ و گه راست
دم مزن کاین نفس ز حق برخاست

رو مکن اعتراض بر مسکین
گرچه زفتی و خوب و با تمکین

در شکستش مرو عجب چیز است
فصل او بی بهار و پائیز است

نی ز نار است نور آن سرور
نبود آن طرف شه و چاکر

غیر او شیخ و اوستاد مجو
زانکه نبود در این جهان چون او