هوش مصنوعی:
شیخ عمادالدین فضل‌الله برزش‌آبادی الطوسی از بزرگان عرفان و علم بود که در جوانی نزد شیخ حاجی محمد خبوشانی تحصیل کرد. سلسلهٔ نسب روحانی او با دو واسطه به سید محمد نوربخش می‌رسید. او تألیفات و اشعاری داشت، از جمله شرحی بر رسالهٔ لوایح جامی. وی در سال 914 ه.ق در مشهد مقدس به شهادت رسید. رباعی معروف او دربارهٔ عشق و درد عرفانی است.
رده سنی:
16+
محتوا شامل مفاهیم عرفانی و تاریخی است که برای درک عمیق‌تر، به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کلاسیک نیاز دارد. همچنین اشاره به شهادت ممکن است برای گروه‌های سنتی پایین‌تر سنگین باشد.
بخش ۱۱۹ - فضل اللّه مشهدی
و هُوَ شیخ عمادالدین فضل اللّه بن علاء الدین علی برزش آبادی الطوسی. از اعاظم مشایخ و علمای راسخ. از عنفوان شباب مقاماتِ سلوک را در خدمت جناب شیخ حاجی محمد خبوشانی اکتساب کرده. سلسلهٔ نسبش به دو واسطه به جناب سید محمد نوربخش می‌رسد. بدین طریق او مرید حاجی شیخ محمد و او مرید شیخ محمد لاهیجی و او مرید سید است. جناب شیخ را تألیفات شریفه و منظومات لطیفه است و به رسالهٔ لوایح مولانا جامی شرحی نفیسه نوشته. بالاخره سعادت شهادت دریافت. در سنهٔ اربع عشر و تسع مائه در مشهد مقدس رضوی. از اوست:
رباعی
بر درگهِ دوست تحفه جز جان نبری
دردت چو دهند نام درمان نبری
بی درد ز درد دوست نالان گشتی
خاموش که عرض دردمندان نبری
رباعی
بر درگهِ دوست تحفه جز جان نبری
دردت چو دهند نام درمان نبری
بی درد ز درد دوست نالان گشتی
خاموش که عرض دردمندان نبری
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:بخش ۱۱۸ - فکری گیلانی
گوهر بعدی:بخش ۱۲۰ - فیضی دکنی عَلَیهِ الرّحمةِ
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
