اسمش حکیم شاه رضا از فضلا و حکما بوده و سفر هند نموده. در زمان اکبرشاه در آن مملکت می‌زیسته، همانجا فوت شد. زیاده بر این از حالش معلوم نیست. از اوست:
رباعی

سلطان به جهان پرده سرایی زد و رفت
درویش به دهر پشت پایی زد و رفت

القصّه به هر دو روز در گلشن عمر
مرغی به سر شاخ نوایی زد و رفت
رباعی

ای سالک راه، خانه سوزی می‌کن
وز شعلهٔ آن، جهان فروزی می‌کن

بر عمر چه مقدار که امیّدت هست
در خوردِ همان کوشش روزی می‌کن