من که بگذشتم ز نقش آب و گل
رهروان را بنده ام از جان و دل

من که دامن از جهان بر چیده ام
عشق اهل دل به جان بگزیده ام

من که دارم از همه عالم فراغ
مهر کامل کرده ام در سینه داغ

من که از سر دو عالم آگهم
بر در اهل دلان خاک رهم

من که بر فرق سلاطین افسرم
پیش ایشان از گدایان کمترم

من که عر ش و فرش کردم زیر پا
می کنم از خاک ایشان توتیا

من که آزادم ز قید هر چه هست
پیش ایشان گشته ام چون خاک پست

من که از دنیا و عقبی فارغم
وز سپهر فضل چون مه باز غم

روی می مالم ز عجز و افتقار
دایماً بر آستان این کبار

خوشه چین خرمن اهل دلم
خاک راه رهروان کاملم

از قبول حضرت صاحب کمال
برترم از هر چه اندیشد خیال

اختیار خود به دست پیر ده
بی رضایش در جهان گامی منه

اولا تجرید شو از هر جه هست
وانگهی از خود بشو یکباره دست

باش چون مرده به دست مرده شو
تا بگرداند ترا او سو بسو

هر چه فرماید مطیع امر باش
توتیای دیده کن از خاک پاش

تا نگوید او ، مگو ، خاموش باش
او چو می گوید سخن ، تو گوش باش

هر چه او گوید همه الهام دان
گفت او را تو ز حق اعلام دان

هر چه آید در دلت از نیک و بد
می نپوشان ور نه خواهی گشت رد

گر چ ه می داند ، تو راه صدق پو
گر چه می بیند ، مکن پنهان از او

تا شوی واقف ز حال نیک و بد
ایمنی یابی ز مکر دیو و دد

سر مکش از خدمت اهل دلان
رو مگردان از قفای کاملان

تا ز م ن زل وز رهت واقف کند
تا چو معروفت به حق عارف کند

خدمت اهل دلان کردن به جان
و ا صل جانان کند بی شک بدان

قهر و لطفش را به جان شو بنده ای
باش پیشش بندۀ افکنده ای

گر بگوید هر چه هستت نیست کن
یا بفرماید که ده را بیست کن

رو به صدق دل چنان می کن چنان
تاکه گردی راه بین و راهدان

با ادب می باش اندر پیش پیر
هان مشو زنهار گستاخ و دلیر

بنده شو هرگز مجو آزادگی
عزت و دولت طلب ز افتادگی

لطف بیغایت شمر بیداد شیخ
تا بیابی بهره از ارشاد شیخ

رو نثار راه او کن خویش را
گر همی خواهی دوا این ریش را

خویش را هرگز از او بهتر مخواه
بشنو آخر نکته های شرط راه

گر براند از ادارت پیش شو
ور بخواند با ادب در پیش رو

گر درشتی کرد دلتنگی مکن
ور به نرمی گویدت گنگی مکن

امر و نهیش را به جان تسلیم شو
بر هوای نفس خود این ره مرو

هستی خود نیست کن در پیش پیر
هان مکن روبا ه بازی پیش شیر

هر کرا باشد ارادت بیشتر
اوست در راه سعادت پیشتر

رهنما ش ر ط ره است ای راهرو
هان و هان از راه بین غافل مشو

هر چه گوید کن به صدق دل قبول
حجت و برهان مجو چون بوالفضول

اشتهار خلق آفات ره است
کی بجوید شهره هر کو آگه است

طالبان را نخوت وکبر و ریا
از خدا و اولیا سازد جدا

بندگی اینجا به از سلطانی است
وین خرابی بهتر از عمرانی است

خود علامات محبت ای رفیق
شد مراعات ادب اندر طریق

با ادب بتوان وصال دوست یافت
اندرین ره بی ادب نتوان شتافت

با ادب دیدن توا نی روی دوست
بی ادب نتوان شدن در کوی دوست

چون ادب بگذاشت سالک در طریق
گشت در دریای قهر حق غریق

ای خدای صاحب جود و کرم
آورش بیرون ازین چاه ظلم

از همه خلق بد او را وارهان
بانوا سازش ز خلق نیکوان

در دل او آتش شوقش فروز
هر چه دارد نقش غیریت بسوز

پیر ره دان هر چه می فرمایدت
گر خلاف او کنی کی شایدت

گر بگوید خویش در آتش فکن
اندرآ خود را به آتش خوش فکن

چون بود عشقت نخواهی سوختن
بلکه خواهی همچو زر افروختن