طاعتی که عجب آورد یا غرور
معصیت کو چون کند از یار دور

گفت پیغمبر که لولم تذنبوا
بر شما بودی مرا خوف دو تو

زانکه باشد در گنه عجز و نیاز
حق همی بخشد چو کردی توبه باز

لیک در طاعت ت را گر عجب هست
هر که معجب گشت از دوزخ نرست

طاعتی ک و عجب و نخوت بار داد
بدتر از هر معصیت گفت اوستاد

گفت بیزارم از آن طاعت که او
موجب عجب آمد و کبر دو تو

ای خوشا آن معصیت کو عاقبت
آورد ما را به عجز و مسکنت

هر که داد او جای نخوت را به سر
طاعتش چون معصیت آمد مضر

هر گناهی کو ندامت آورد
طاعتش خوان چون سلامت آورد

چون بنای کار بر فقر و فناست
کفر این ره هستی و کبر و ریاست

گفت پیغمبر انی ن المذنبین
پیش حق به از حنین الذاکرین

ناله های زار عاشق پیش حق
بر فغان ذاکران دارد سبق

هر چه رو بر عجز دارد طاعتست
اندرین ره عجب و نخوت آفتست

افتقار و عجز و درویشی خوشست
نیکخواهی خیراندیشی خوشست

نیست خالی هیچ شئی از حکمتی
گر شوی عارف بیابی لذتی

آیینۀ هستی چه باشد نیستی
نیستی بگزین گر ابله نیستی