هوش مصنوعی: متن بالا یک شعر عاشقانه و عرفانی است که در آن شاعر از عشق به عنوان درمانگر همه دردها و علت‌های زندگی یاد می‌کند. همچنین، اشاره‌ای به حکم و فتوی میرزا محمد جعفر دارد که هر کس بیمار است نباید در موکب منصور بماند. شاعر از غفلت دیگران از درد دل خود شکایت می‌کند و آن را مایه وبا و طاعون می‌داند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عرفانی و ادبی پیچیده است که درک آن برای سنین پایین دشوار می‌باشد. همچنین، استفاده از واژه‌هایی مانند 'وبا و طاعون' ممکن است برای کودکان نامناسب باشد.

شمارهٔ ۵۶ - مخاطب رقیمه معلوم نیست

مرحبا ای عشق خوش سودای ما
ای دوای جمله علت های ما

ای علاج نخوت و ناموس ما
ای تو افلاطون وجالینوس ما
کارهای روزگار ما همه نو و تازه است و مایة حیرت و تعجب بی اندازه. جناب میرزا محمد جعفر حکم و فتوی نوشته و در حضرت اعلی بعز امضا مقرون گشته است که هر کجا خسته و رنجور است در موکب منصور نماند، تا علت و با در موقف والا نیفتد. منهیان خبیر و آگاه از قواد حریم درگاه باین کار معین و موکلند که هر که را عارضه و زحمتی رسد فورا خبر کنند، سبحان الله! پس چرا باین شدت از دل من غافلند که خود فی نفسه مایة وبا و طاعون است و عاجز کن ارسطو و افلاطون.
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۵۵ - معلوم نیست به که نبشته است
گوهر بعدی:شمارهٔ ۵۷ - رقم حکومت ارومیه نواب ملک قاسم میرزا
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.