بمهمانی گوش ارباب هوش
یکی قصه دارم بمن دار گوش

حدیثی سراسر بیان وقوع
بگویم بتو از زبان وقوع

حدیثی درو پیر و برنا یکی
بنقلش زبان قلمها یکی

زمردم من این نقل نشنیده ام
من از دل شنیدم، دل از دیده ام

چو آراید این قصه هنگامه را
شمارند افسانه شهنامه را

صباحی شهنشاه گیتی فروز
شه معدلت گستر ظلم سوز

شهنشاه آفاق شاه جهان
فلک رتبه ثانی صاحبقران

درش ملت و ملک را قبله گاه
جهان پادشاه و خلافت پناه

بگردش درآمد چو خور در سپهر
ازو شد جهان غرق انوار مهر

جهان صورت روز محشر گرفت
لب جوی را موج لشکر گرفت

سران سپاه و وجوه حشم
فتادند در سجده بر روی هم

که سجده شه ز نقش جبین
شود آبله دار روی زمین

خلایق چو بعد از زمین بوس شاه
گرفتند در خورد خود جایگاه

گهی از نظر فوج لشگر گذشت
گهی کوه پیکر تکاور گذشت

چو سیر خیال آشکارا شود
بعالم قیامت هویدا شود

فتادند فیلان جنگی بهم
پی جنگ خرطومها شد علم

ندیدم چنین جنگ در هیچ کیش
نه صلح از قفا نه کدورت زپیش

زمین گرم از شعله کین چنان
که آتش میانجی شود در میان

زدند آنچنان کله بر یکدگر
که شیر از صدایش ببازد جگر

سر هر دو خوردند بر هم چنان
که شد گردن هر دو در تن نهان

دو ابر سیه درهم آویختند
چو باران همه خون هم ریختند

زدی برق دندانشان دمبدم
بقلب سیاهی اندام هم

زمین خاک مالی دیگر برنتافت
همه گرد شد سوی بالا شتافت

چو شد سد راه تماشا غبار
بفرمود شاهنشه کامکار

که شهزاده های فلک احتشام
برآیند بر توسن خوشخرام

زقصر شرف سوی میدان روند
بنظاره جنگ فیلان روند

در آن محشر عام هر یک دلیر
رسیدند زانسانکه در بیشه شیر

در آن عرصه آسمانی فضا
گرفتند جا چون ثوابت جدا

بفیلان جنگی نظر دوختند
وزان جنگ بس حکمت آموختند

گرفتند تعلیم از فیل مست
بفوج غنیمان فکندن شکست

وگر پایداری بروز مصاف
اگر روبرو برخورد کوه قاف

چو این جنگ از کینه پرمایه بود
بساط جدل طی نمی گشت زود

برآئینه خاطر شاه تافت
که باید بآن عرصه خود هم شتافت

مبادا که شهزاده های دلیر
شمارند فیلان جنگی حقیر

دلیرانه تازند بر فیل مست
که با شیر این بیشه این نشئه هست

جنیبت طلب کرد و از پای خاست
زمین و زمان گفتی از جای خاست

درآمد به تند اشهبی برق سیر
هما کرده از سایه اش کسب خیر

سراسر بزرگان و گردنکشان
دوان در رکاب سعادت نشان

سران در رکاب مبارک اثر
ندانسته از شوق پا را ز سر

بآن عرصه چون شاه والا رسید
زمانی عنان تکاور کشید

خبر چونکه از مقدم شاه یافت
بآوردن در بدریا شتافت

ز سنگینی سایه پادشاه
بدل شد بابرام جوش سپاه

چو کم گشت آشوب از آن رستخیز
بفیلان جنگی اثر کرد نیز

زمانی سر از جنگ برداشتند
ولی چشم بر یکدگر داشتند

در اینوقت شطرنجی روزگار
که منصوبه بین است و بازی شمار

بنوعی دگر فیل این عرصه راند
که از وحشتش عقلها مات ماند

دوید از قضا ز آن دو فیل مهیب
یکی سوی شهزاده اورنگ زیب

بخشمی که پیش آیدش کوه اگر
دگر تا قیامت نبندد کمر

چو چرخی که چرخ آمدی گر فرو
نگرداندیش از ره کینه رو

صف چاره خلق درهم درید
بشهزاده شیر صولت رسید

بمردی ز جا یکسر مو نشد
ز راه چنین سیل یکسو نشد

ز پیشش عنان تکاور نتافت
زبردستی آسمان بر نتافت

بتمکین سرشته ز بس جوهرش
نجنبید جز نبض از پیکرش

بچشم جهان دهر تاریک شد
بخورشید آن ابر نزدیک شد

چو زین بیشتر صبر را جا نبود
درآویخت مانند آتش بدود

یکی برجه ای برق سان تافته
نظر از رگ غیرتش یافته

زقدرت چنان زد به پیشانیش
که جست از قفا برق رخشانیش

زبس برجه در کله اش شد نهان
سرش گشت فانوس شمع سنان

از آن رخنه کز بر چه شد در سرش
برون رفت مستی که بد در سرش

در آن کوه پیکر نهان شد سنان
دگر باره در رفت آهن بکان

ز برق سنان آتش کین فزود
همه شعله گردید آن تیره روز

ز خرطوم انداخت پیچان کمند
فتاد اسب شهزاده در شهر بند

گرفت اسب و شهزاده بروی سوار
زبیم آب شد زهره روزگار

بیفشاند بر اسب دندان کین
برآمد خروش از زمان و زمین

بدندانش شهزاده کامیاب
مقارن چو با صبحدم آفتاب

چو در اسب سامان جولان ندید
چو شهبازی از خانه زین پرید

هماندم که بر اسب پا را فشرد
روان دست جرأت بشمشیر برد

علم کرد شمشیر و بر وی درید
کز آن سوی فیل غنیمش دوید

چو نبود پسندیده پردلان
که گیرد یکی را دو تن در میان

ز روی مروت از آن دست داشت
به پیکار فیل غنیمش گذاشت

بتکلیف فطرت دلیری نمود
به سنی که تکلیف بروی نبود

درین سن اگر بودی افراسیاب
همی گشتی از دیدن فیل آب

نیاورده خلاق بالا و پست
غنیمی درین عرصه چون فیل مست

نیامد بدست قضا و قدر
سلاحی که بر وی شود کارگر

چو از جوش مستی نشد خشمگین
فشارد بر افلاک دندان کین

حذر کن زخرطوم آن پر جدل
در آن آستین است دست اجل

جدل با چنین تند خصم درشت
بگردون ستیزه است و بر کوه مشت

در آغاز و انجام این کارزار
همی دید شاهنشه کامکار

از آن شیردل چون بدید این جگر
بفرقش بیفشاند گنج گهر

سرش را زعزت بگردون رساند
برو فیلبار جواهر فشاند

بزر وزن شهزاده نامجوی
نمودند وزین گشت زر سرخ روی

نظر کرده شاه آفاق شد
بمردانگی در جهان طاق شد

پس آنگه سر گنجها را گشاد
تصدق بدرویش و محتاج داد

گدائی که بود از طلب در تعب
بآب گهر شست دست از طلب

چنان چشم حرص از گهر گشت پر
که مژگانش چون رشته شد پر زدر

فقیران ز بس گنج اندوختند
سپند از جواهر بر او سوختند

چنان داد همت در آفاق داد
که دست طلب از گرفتن فتاد

نیابد جز این کار از دست ما
که داریم بهر دعا بر خدا

همیشه بر اورنگ فرماندهی
بماناد در فر ظل اللهی

وزین چار شهزاده کامران
مسخر کند چار رکن جهان