هوش مصنوعی: این متن به بیان جایگاه والا و مرکزی 'من' (احتمالاً اشاره به خداوند یا وجود متعالی) در خلقت و هستی می‌پردازد. 'من' آغاز و پایان آفرینش است، پیش از ظهور اسرار و در برزخ غیب و شهادت حضور داشته، و تمامی جهان‌ها (ظاهر و باطن) جلوه‌ای از او هستند. متن تأکید دارد که 'من' فراتر از زمان و مکان است و در تمام زبان‌ها و داستان‌ها حضور دارد.
رده سنی: 18+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با مبانی عرفان اسلامی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

شمارهٔ ۴۰۵

مبداء خلقت بامر کن فکان من بوده ام
منتهای مقصد از خلق جهان من بوده ام

پیش ازآن کاسرار غیب آید بصحرای شهود
برزخ غیب و شهادت در میان من بوده ام

گر چه در صورت نمودار دو عالم گشته ام
چون بمعنی بنگری هر دو جهان من بوده ام

هست روشن در حقیقت دیده عالم بما
دایمانور زمین و آسمان من بوده ام

تا نه پنداری که پیدادر جهانم این زمان
پیشتر از خلقت کون و مکان من بوده ام

آنزمان کز عالم و آدم نشان پیدا نبود
از مقام بی نشانی بانشان من بوده ام

ظاهر و باطن بمعنی جلوه گاه ماشمار
زانکه گر دانی عیان و هم نهان من بوده ام

کی فرود آید همای همت ما در مکان
چون که شهباز فضای لامکان من بوده ام

گفت و گوی ماست هر جا هست اندر هر زبان
چون اسیری در دو عالم داستان من بوده ام
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۰۴
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۰۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.