ای از جمال روی تو یک ذره مهر و ماه
برمنتهای حسن توکس را نبود راه

گفتم چه دورم از توچو مارا گناه نیست
گفتا که مست هستی تو بدترین گناه

پیوسته گرچه با دل و جانست یار ما
هر دم ز شوق اوست مرا صد فغان و آه

زان رو مرا بصورت خوبان بود نظر
کز روی مه رخان بجمالت کنم نگاه

باشد ز نور روی تو ایمان انیس جان
گر زانکه کفر زلف تو مارا بود پناه

بینم عیان ز پرده ذرات کاینات
مهر جمال تو تابان شده چو ماه

در اشتیاق روی تو شیداست جان و دل
بنما جمال خویش بعشاق گاه گاه

بگذر ز مال و منصب اگر یار بایدت
زیرا که سد راه وصالست مال و جاه

گر چه گداست و مفلس اسیری ولی چه غم
دارد بعشق دوست فراغت ز پادشاه