چو در بحر توئی مائی است فانی
ازآن گویم حدیث من رآنی

چو مرغ دل زند برهم پرو بال
شوم عنقای قاف لامکانی

نشان وصل تو چون بی نشانست
بود نام و نشانم بی نشانی

چو گشتم محو انوار جمالت
ازآن دیدم حیات جاودانی

مرا وقتی است با دلبر که آن دم
من و ما و تو و اوئی است فانی

بگفت و گو نیابی راز پنهان
بیانی نیست احوال عیانی

اسیری چون ز قید خود خلاصی
بعالم نوربخشی می توانی