چو از عالم جمال او عیانست
بعالم ازچه رو رویش نهانست

نظر کن در مزایای دو عالم
ببین عکس رخ او چون عیانست

رخ چون آفتاب یار تابان
ز روی جمله ذرات جهانست

جهان بی جلوه رخسار جانان
بجان او که بی نام و نشانست

ز روی ماهرویان بین جمالش
که عکس او عیان از مه رخانست

بما هر دم به حسنی رخ نماید
چه یار دلفریب و وه چه جانست

جهان شد مظهر حسن رخ او
جمالش ظاهر از کون و مکانست

بسر آن دهان کی راه یابد
مگر آن کو بغایت نکته دانست

ز بحر عشق کی جوید کناری
اسیری چون بجان اندر میانست