اشک چو پرده میدرد، خلوتیان راز را
چند به دل فرو خورم، ناله ی جان گداز را

هر سحری ز خون دل، آب زنم به راه تو
رفته به دامن مژه، سجده گه نیاز را

دیده شب نخفته را، وصف دو زلف او مکن
با دل پاسبان مگو، حال شب دراز را

می طلبم به آرزو، صحبت عافیت، ولی
تهمت عقل چون نهم، این دل عشق باز را؟

شاهی از این سرود غم، طرز جنون گرفت دل
رخصت گفتگو مده، طبع سخن طراز را