چشم تو برانداخت به می، خانه ی ما را
بگشود به رندی در میخانه ی ما را

از دیده و دل چند خورم خون خود، آخر
سنگی بزن این ساغر و پیمانه ی ما را

گر بگذری ای باد بدان زلف چو زنجیر
زنهار بپرسی دل دیوانه ی ما را

هر شب من و اندوه تو و گوشه ی محنت
کاقبال نداند ره کاشانه ی ما را

آن بخت نداریم که یک شب مه رویت
روشن کند این کلبه ی ویرانه ی ما را

حقا که به افسون دگرش خواب نیاید
هر کس که شبی بشنود افسانه ی ما را

از تاب غمت سوخت به حسرت دل شاهی
ای شمع تو آتش زده پروانه ی ما را