چشم ستمگرت که بخون در کمین نشست
تیغی کشیده، در ره مردان دین نشست

با روی آتشین چو گذشتی ببوستان
گل را ز انفعال، عرق بر جبین نشست

سرو سهی که خاسته بود از چمن بناز
چون دید شکل قد ترا، بر زمین نشست

چون لاله داغدار، جهانی ز خط یار
کان سبزه بر کنار گل و یاسمین نشست

در خون نشست شاهی مسکین ز عشق تو
بیچاره چونکه با تو نشست، اینچنین نشست