ای فتنه را دو نرگس شوخ تو رازدار
من بهر محنتم، دگران را بنازدار

جانا تو نازنینی و خلقی نیازمند
چشمی بناز جانب اهل نیاز دار

از نقش کائنات مبین جز خیال دوست
یعنی ز غیر، دیده غیرت فرازدار

تر شد بساط هر چمن از گریه های ابر
با غنچه گو که لب به شکر خنده بازدار

شاهی، به جد جهد چو کاری نساختی
بنشین و دیده بر کرم کارساز دار