رخسار لاله رنگ خوشت آتش ترست
آبحیات در لب میگونت مضمرست

صبحست و شام هر دو بهم روی و موی تو
و آن صبح و شام هر دو چو کافور و عنبرست

چون ذره در هوای تو دلرا قرار نیست
تا روی دلربای تو خورشید انورست

بگداخت چون شکر دل من در میان شیر
تا عارضت چو شیر و لبت همچو شکرست

دایم در آن امید که باز آئی از درم
چشمم در انتظار تو چون حلقه بر درست

گفتم برای زیورت ایسرو سیمبر
پیوسته چشم و چهره من گوهر و زرست

لعلت بخون ابن یمین گر چه خط نمود
نا حق مریز خونش که آن خط مزورست