ز هی فرخنده جایی خوش مقامی
که خجلت می دهد خلد برین را

نقوش دل فریب جان فزایش
ببرد آب نگارستان چین را

ندانم کین ارم یا باغ مینوست
که حیرت بینم از وی آن و این را

صفای سلسبیل و نزهت خلد
بخاطر نگذرد روح الامین را

ز منظرگاه بالا چون ببینید
روان در زیر او ماء معین را

از آن ساعت که می بر کف نهادی
در او صاحبقران بی قرین را

خرد با روح می گوید که بشتاب
ببین بزم بزرگ خرده بین را

چو می بینی به کف جام مروق
به نزهتگه بهاء ملک و دین را

وزیر شه نشان کز رشح کلکش
سواد عین زیبد حور عین را

دل اندر وی به عشرت شاد بادا
سرافراز زمان فخر زمین را

ولی باید که نگذارد به دل در
که بگذارد بذل ابن یمین را