هوش مصنوعی: این متن شعری است که به توصیف مکانی بهشتی و زیبا می‌پردازد که با نقوش دل‌فریب و صفای طبیعت، حیرت بیننده را برمی‌انگیزد. شاعر از زیبایی‌های این مکان و تأثیر آن بر روح و روان سخن می‌گوید و آن را با باغ‌های بهشتی مقایسه می‌کند. همچنین، به حضور وزیری فرهیخته و تأثیر او بر این محیط اشاره می‌کند.
رده سنی: 16+ این متن به دلیل استفاده از زبان شعری پیچیده و مفاهیم عرفانی و ادبی، برای مخاطبان با سطح درک بالاتر مناسب است. نوجوانان و بزرگسالان می‌توانند بهتر با مضامین عمیق و زیبایی‌های ادبی آن ارتباط برقرار کنند.

شمارهٔ ١٧

ز هی فرخنده جایی خوش مقامی
که خجلت می دهد خلد برین را

نقوش دل فریب جان فزایش
ببرد آب نگارستان چین را

ندانم کین ارم یا باغ مینوست
که حیرت بینم از وی آن و این را

صفای سلسبیل و نزهت خلد
بخاطر نگذرد روح الامین را

ز منظرگاه بالا چون ببینید
روان در زیر او ماء معین را

از آن ساعت که می بر کف نهادی
در او صاحبقران بی قرین را

خرد با روح می گوید که بشتاب
ببین بزم بزرگ خرده بین را

چو می بینی به کف جام مروق
به نزهتگه بهاء ملک و دین را

وزیر شه نشان کز رشح کلکش
سواد عین زیبد حور عین را

دل اندر وی به عشرت شاد بادا
سرافراز زمان فخر زمین را

ولی باید که نگذارد به دل در
که بگذارد بذل ابن یمین را
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ١۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ١٨
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.