برو ایدوست مپندار که اندر همه عمر
از خط و شعر ترا هیچ گره بگشاید

شعر و خط نیست متاعی که بهائی آرد
با تو گویم که چرا تا عجبت ننماید

مصطفی از همه کس بود بدان قادرتر
کین و آنرا به بنان و به بیان آراید

لیک آن هر دو پسندیده رایش چو نبود
ننگش آمد که بدان دست و دهن آلاید

گر تو از امت اوئی چه روی راه خلاف
بر مگرد از رهش ار ملک دو کونت باید

«ابن یمین فَرومَدی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir