خیمه بوالعجبی زد فلک شعبده باز
هر دم از پرده برون نقش دگر گون آرد

صبحدم از سر کین تیغ ز خورشید کشید
وز شفق شام مبادا که شبیخون آرد

شد دلم خون و ندانست کسی کاخر کار
تا ازینحقه سر بسته چه بیرون آرد